Ben de Köy Enstitülüyüm

M. Demirel Babacanoğlu Yazdı

Köylü çocuğuyum. O yıllarda kentte okumak zordu. Ya bir akraba yanında kalacak, ya da ev kiralayacaktık. İkisi de yoktu bizde. Tek çıkar yol Düziçi İlköğretmen Okulu’nun sınavını kazanmaktı… Çalıştım, çalıştım, çalıştım, kazandım sınavı; 1959’da girdim okula.

Köy enstitüsü havasını yaşıyorduk. Kümesimiz, ahırımız, tarlamız, bahçemiz, at arabamız, küreğimiz, pulluğumuz, çapamız (…) vardı. Kısaca eğitim-öğretimle ilgili her şeyimiz vardı. Giyineğimiz, yiyeceğimiz, içeceğimiz, kitabımız, yatağımız (…) veriliyordu.

İş, müzik, resim, sanat, spor, sosyal bilgiler, fen bilgileri, tarım çalışmaları atölyelerimiz vardı. Dershanede çözemediklerimizi buralarda çözüyorduk. Dileyen bu dallarda yükselebilirdi. Bugün adını bildiklerimiz bu dallardan geçtiler, yükseldiler.

İkinci sınıfındaydım. Türkçe öğretmenimiz Mehmet Yaman Beyle konuştuk. ‘Erkin’ adıyla bir duvar gazetesi çıkaracağız. Başlık yazılması gerekiyordu. Büyük sınıflardan Nazif Kayagil ağabeyimiz yazdı başlığı. Güzel olmuştu. Gazetemizin başına koyduk.

Haftada bir yeniliyoruz gazeteyi. Arkadaşlarımızın şiirlerini öykülerini, söyleşilerini yayınlıyoruz. Edebiyat, gazetecilik alanında yol alıyoruz.

Okulda, gerçekleştirilen şiir, müzik dinletilerini, sinema, tiyatro gösterimlerini, spor karşılaşmalarını, ulusal bayramların, anma günlerinin, okula gelen konukların haberlerini yapıp yazıyorduk.

Aşık Veysel gelmişti, saz çalıp söyledi. Davut Sulari gelmişti, onunla söyleşi yaptım. Sihirbazlar, oyuncular gelmişti. Adana’ya tiyatroya götürülüyorduk. Adana, Gaziantep, Kilis öğretmen okullarını görmeye gitmiştik. (…) Bütün bu sosyal ivmeleri gazetemizde yazdık, sunduk.